Πως επιλέγονται οι σωλήνες ενός αρδευτικού συστήματος

Το ΥΠΕΧΩΔΕ με την εγκύκλιο Δ. 22.200/30–7–1977, “Οδηγίες για τον Έλεγχο Σωληνωτών Αρδευτικών Δικτύων” καθορίζει ως ελάχιστη ταχύτητα ροής του νερού στους αγωγούς τα 0,5m/s και ως μέγιστη τα 1,55-2,5m/s. Λαμβάνοντας υπόψη τη βασική σχέση Q=Axv και θέτoντας στη θέση του v τα όρια της ταχύτητας μπορούμε να έχουμε όρια σχετικά με τις διατομές που θα εξασφαλίσουν ότι θα μείνουμε εντός των ορίων της ταχύτητας. Γενικά αποφεύγουμε το θεωρητικό υπολογισμό και χρησιμοποιούμε νομογραφήματα ή πίνακες των εταιρειών κατασκευής.

Κατά την επιλογή της κατάλληλης διατομής αγωγού πρέπει να έχουμε κατά νου τα εξής:

1. Το μέγεθος της διατομής κάθε σωλήνα επιλέγεται βασικά σε σχέση με το πόσο νερό (παροχή) προβλέπεται να περάσει από αυτόν. Το νερό στους σωλήνες άρδευσης θέλουμε να κινείται με ταχύτητα που δεν ξεπερνά τα 1,5m/s (για να μην έχουμε έντονα τυρβώδη ροή που προκαλεί μεγάλες απώλειες ενέργειας και αυξημένο κίνδυνο για υδραυλικό πλήγμα).
2. Όταν το νερό κινείται εντός των σωλήνων, επειδή η εσωτερική τους πλευρά είναι τραχιά (λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με το υλικό) υπάρχει τριβή μεταξύ νερού και εσωτερικής πλευράς που μεταφράζεται σε απώλειες ενέργειας. Οι απώλειες αυτές είναι ανάλογες του μήκους του αγωγού (για δεδομένο υλικό και παροχή) και για αυτό ονομάζονται γραμμικές. Έχουν δε ως αποτέλεσμα τη μείωση της πίεσης του νερού.
3. Θα μπορούσαμε να επιλέγουμε κάθε φορά το μεγαλύτερο σωλήνα που μπορεί να εξυπηρετήσει την παροχή, δεν το κάνουμε όμως για λόγους οικονομίας, μια και όσο μεγαλώνει η διάμετρος τόσο αυξάνει και το κόστος του σωλήνα.